In dit hoofdstuk wordt ingegaan op

In dit hoofdstuk wordt ingegaan op de meest pregnante onderdelen van het
Nederlandse drugsbeleid, in het bijzonder de ‘harm reduction’ en het
‘gedoogbeleid’. Verder wordt uitgebreid ingegaan op de vraag in hoeverre het
drugsbeleid succesvol mag worden genoemd, c.q. of met het beleid
daadwerkelijk invloed kan worden uitgeoefend op de ontwikkeling van het
drugsgebruik en de drugshandel. De casusbespreking over het cannabisbeleid
in Nederland in hoofdstuk 7 sluit hierop aan.
Het Nederlandse drugsbeleid is internationaal gezien een van de meest
vooruitstrevende te noemen.5 Deze voorhoede positie bestaat al ruim
vijfentwintig jaar en vindt zijn wortels in de tolerante wijze waarop in de
tweede helft van de jaren zestig door de overheid gereageerd werd op
cannabisgebruik door jongeren. Dit positieve klimaat vond, nog vóórdat de
drugsproblematiek ineens een veel grimmiger karakter kreeg door de komst
van heroïne in Nederland, zijn weerslag in de beroemde rapporten van de
commissies Baan en Hulsman.6 Hierin werd de overheid geadviseerd
drugsgebruik en verslaving als een gezondheidsprobleem te benaderen en het
justitiële- en politiële beleid daarop af te stemmen. Verder werd in deze
rapporten betwijfeld of het verbod op cannabis moest worden gehandhaafd
omdat de gevolgen van de bestrijding zelf negatiever waren dan de primaire
risico's van de drug zelf. In 1976 leidde het brede maatschappelijke draagvlak
voor een genuanceerde benadering van cannabis tot een wijziging van de
Opiumwet. Het jaren zeventig-optimisme dat beide rapporten uitstraalden
kwam ook tot uitdrukking in de suggestie dat op langere termijn wellicht
naast cannabis ook andere drugs gelegaliseerd zouden (kunnen) worden.
Later bleek dat daarvoor veel minder steun te vinden was.7
Kort na de wijziging van de Opiumwet (in 1977), die vooral was ingegeven
door de gedachte de markten van soft- en harddrugs zoveel als mogelijk te
scheiden, nam het zogenaamde gedoogbeleid zijn intrede. Het hield in dat de
overheid besloot om huisdealers in cannabis niet actief te vervolgen. In de
jaren tachtig kwam het fenomeen van de coffeeshops op waar de overheid, te
beginnen in Amsterdam, formele omgangsvormen voor ontwikkelde die deze
distributiekanalen enerzijds niet onmogelijk maakten en anderzijds binnen de
perken wisten te houden. De richtlijnen hielden in geen affichering bij de
verkoop van drugs, geen verkoop van harddrugs, geen overlast, geen verkoop
van drugs aan jongeren en geen verkoop van groothandelshoeveelheden.8
Ook in de afgelopen jaren heeft het drugsbeleid sterk in de belangstelling
gestaan. Te verwachten is dat dit de komende tijd niet zal veranderen. Er
22 Een nieuw drugsbeleid?
staat landelijke politici evenwel weinig ruimte ter beschikking om geheel naar
bevind van zaken, in de luie stoel, uit alle varianten die er ten aanzien van
drugsbeleid te bedenken zijn, een keuze te maken die geheel past bij hun
smaak. Het te voeren beleid is voor het overgrote deel een samenvatting van
datgene wat zich reeds in de samenleving voordoet aan opvattingen en
strategieën van bevolkingsgroepen, instellingen, lagere overheden en overige
staatsapparaten zoals politie en justitie. Ook het ‘buitenland’ mag niet
vergeten worden als beleidsbepalende factor. In al die componenten doen
zich ook weer - betrekkelijk autonome - ontwikkelingen voor. Als het
rijksbeleid daar te ver van af staat dreigt het hopeloos de plank mis te slaan
en te stuiten op onoverkomelijke problemen in de uitvoering.
2.1 Harm reduction
Het Nederlandse drugsbeleid van de afgelopen 25 jaar is achteraf gezien
redelijk constant geweest. In de ogen van velen (in binnen- en buitenland)
werd het gekenmerkt als ‘tolerant’, ‘liberaal’, ‘humaan’ en vooral
‘pragmatisch’. De uitkomst van de interdepartementale beleidsdebatten over
de gewenste opstelling tegenover drugsgebruik en de uitvoering van de
Opiumwet werd samengevat onder de noemer ‘normalisering’. Dit was het
vaandel waaronder aanvallen vanuit het buitenland werden bestreden. Mede
doordat het departement van volksgezondheid erin was geslaagd de eindregie
van het beleid in handen te krijgen, en deze taak nauwgezet uitvoerde, stond
de zorg voor de verslaafden voorop. Dat er - voor de buitenwereld - sprake
was van een redelijk stabiele beleidsvoering is waarschijnlijk ook weer heel
toevallig: de bijzondere persoonlijke inzet van de direct betrokken
ambtenaren, in het bijzonder R.J. Samsom en E.L. Engelsman, mag met
name genoemd worden.
In het beleid zitten ook bestanddelen van repressie, regulering en van het ver
weg liggende ideaal van een ‘drugsvrije samenleving’, maar het
hoofdbestanddeel lijkt toch het streven naar ‘normalisering’. De
inspanningen zijn - in overeenstemming met Nederlandse tradities van
solidariteit - vooral gericht op opvang, hulp en maatschappelijke integratie
van gebruikers en verslaafden. De schade zoveel mogelijk beperken luidt het
devies. ‘Wie niet kan voorkomen of verhelpen moet de schade beperken’ stelt
de Groningse wethouder Pa

結果 (繁體中文) 1:

本章討論的最簡潔的元素荷蘭藥物政策，特別是減少傷害和容忍。進一步在何種程度的詳細資訊藥物政策可能會被調用，或成功或與政策實際上帶來了影響，施加的發展吸毒和販毒。大麻政策案例研究討論第七章要連接到的荷蘭。荷蘭的毒品政策是國際上最大之一民進。 5 這個先鋒位置存在過二十五年來，發現它的根中的容錯方式在六十年代由政府的回應的第二個下半身吸食大麻的年輕人。這種積極的氣氛了，之前毒品問題突然多嚴峻的性格得到的到來在荷蘭的海洛因，報告所反映的著名的委員會法院和 Hulsman。 它成為了政府建議的 6吸毒與成癮作為一個健康問題，司法和員警政策。此外，在這報告懷疑是否禁止大麻也必須保持由於戰鬥的後果比小學更消極藥物本身的風險。在 1976 年領導的廣泛的社會支援修改的大麻採取細緻入微的辦法鴉片的行為。七十年代放熱樂觀，這兩份報告也來表示建議，長期來看可能是此外應該合法化大麻除了其他藥物。原來是少得多的支援.7不久後的變化的鴉片法律 (1977 年)，其中主要被提示由思想的軟和硬的市場藥物盡可能多地向分開，採取了所謂介紹了容忍政策。它在那舉行政府決定對家轉銷商在大麻未處於活動狀態。在八十年代在哪裡來到咖啡廳的現象，政府，在阿姆斯特丹，正式的禮儀，為開始開發這分銷管道上另一隻手不是不可能和另一隻手，在範圍內設法限制。準則 》 意味著在沒有指示牌賣毒品，硬毒品沒有銷售，沒有污染，沒有銷售年輕人和沒有銷售為一體的批發量。 8 的藥物藥物政策吸引，也有過去幾年站著。預計，在不久的將來這也不會改變。有22 新的毒品政策嗎?國家農村的政客，但是，到完全可用空間少作為事情的立場，在安樂椅上，從所有的變種關於藥物政策要想做出選擇，完全適合他們味道。這項政策是主要的摘要什麼是已經在社會中存在意見和人口群體、 機構、 地方當局和其他戰略員警和司法等的國家機器。國外的也不應該作為一項政策決定因素被遺忘。在所有這些元件做此外天氣-相對自主發展。如果國家政策那裡太遠從國家威脅到了無可救藥地錯誤的店並運行到執行過程中難以解決的問題。2.1 減少傷害在過去的 25 年的荷蘭藥物政策是在事後相當穩定。在許多人 (在國內和國外) 的眼它的特點是作為 '寬容'、 '自由'、 '人權'，尤其是'務實'。關於跨部門政策辯論的結果藥物的使用和執行所需的態度正常化的標題下，總結了鴉片法律。這是戰鬥了標準，包括來自國外的攻擊。傢伙因為衛生部門的最終生產政策，這項任務進行仔細，第一次照顧吸毒者。那那裡，是在外面的世界那裡是的合理穩定政策很可能發生: 直接參與的特別個人承諾官員，尤其是 R.J.薩姆和在場的英國人，與具體提到。在這項政策也是鎮壓的元件，調節和遠客場 '無毒品社會理想 '，但它主食似乎 '正常化' 的追求。的努力是在依照與荷蘭傳統的團結 — — 尤其被側重于關心、 説明和社會融合使用者和吸毒者。盡可能多地損害是的限制座右銘。'那些人不能防止或補救應限制損害' 允許格羅寧根德曼 Pa

結果 (繁體中文) 2:

本章討論最引人注目的元素
荷蘭的藥物政策，特別是“減少傷害”和
“寬容”。它的細節還討論到的程度
藥物可以被稱為成功的，還是政策
可以有效地行使對發展的影響
吸毒和販毒。對大麻政策的情況下，討論
在本章7號線在荷蘭。
荷蘭的毒品政策是國際上最之一，
這種領先地位存在了在noemen.5漸進
25年，有其在寬容的根在
下半年六十年代被政府答复了關於
青少年使用大麻。這種積極的氣候，甚至在
毒品問題突然得到的到來更嚴峻的性格
海洛因荷蘭反映在著名報告
委員會工作和Hulsman.6這個政府被告知
藥物使用和吸毒成癮接近是一個健康問題與
司法和警察政策應保持一致。此外，在這些
有問題的報告是否在禁止應對大麻維持
因為戰鬥本身的後果比主更負
藥物本身的風險。1976年，帶領廣大公眾支持
在一項修正案細緻入微的方法來大麻
鴉片戰爭法案。七十年代的樂觀情緒，這兩個報告的光澤
也反映了建議，在較長時期內可能被
合法化，就會有其他的藥除了大麻（可以）。
後來似乎有找到更支持was.7
變更後不久，當時主要動機鴉片戰爭法（1977年）
的想法盡可能的市場軟硬毒品
分開的，所謂寬容了它的入口。這意味著，
政府決定不起訴大麻活動房屋經銷商。在
八十年代，對咖啡館的現象來到那裡的政府，
在阿姆斯特丹開始，為開發出正式的方式它
做分銷渠道不可能一方面與內
設法遏制。該準則在沒有任何廣告
銷售藥品，無售後的硬毒品，不擾民，不銷售
藥品，以年輕人和不賣groothandelshoeveelheden.8
，極大的興趣也是近幾年的藥品
一直。據預計，這不會在不久的將來發生變化。有
22新的藥物政策？
國家各國政要，但是，提供給一路小的空間
此事，在安樂椅，這方面的所有變種
制定藥物政策做出適合自己的選擇
口味。該政策是大部分的總結
什麼意見和社會已經存在
的人口，機構，地方政府和其他戰略
的國家機器，如警察和司法機構。另外，“海外”絕不能
忘記的政策因素時。在所有這些組件
以及再次-相對獨立的-的發展。如果
國家政策有遙遠的威脅絕望地錯過了標記
，並在執行遇到無法克服的困難。
2.1減害
荷蘭藥物政策在過去的25年事後
一直相當穩定。在很多（國內和國外）的眼睛
被定性為'寬容'，'自由'，'人'，特別是
'務實'。對部門間的政策辯論的結果
對藥物的使用和實施適當的態度
鴉片戰爭法案“正常化”的標題下總結。這是
受到攻擊的旗幟從國外比賽了。部分原因
是因為衛生署已管理的最後編輯
以獲得政策的控制和任務，認真履行，被
照顧成癮導致。這-外面的世界-那裡
是一個相當穩定的政策也很可能成為
偶然：直接受影響的特殊個人承諾
的官員，特別是RJ參孫和EL的英國人可能會
被命名。
在政策上坐還壓制，法規和遠的元素
一個“無毒品社會”的理想更遠，但
主要成分似乎正常化的追求。的
努力-在與荷蘭傳統保持
團結-專注於照顧，援助和社會融合
的用戶和吸毒者。損害最小化讀取
座右銘。“誰也不能防止或補救必須限制損害”代表
格羅寧根市議員霸